Bardzo lubię takie wyprawy, bo zawsze jest nadzieja na jakąś chociaż minii przygodę :)
Z zambijską siostrą i Stevenem - naszym kierowcą - bardzo pracowitym i porządnym facetem, jak na tamte realia - wyjątkiem) pojechałyśmy załatwiać interesy do szkoły podstawowej po sąsiedzku (tj. ok 2 godziny samochodem).
Ach te widoki po drodze, jeszcze jest sucho, więc póki co pola i drzewa wypalone słońcem, poziom w rzece niezbyt wysoki, ale i tak jest cudownie i pięknie. Wypatrywałam słoni, ale niestety gdzieś się pochowały.
Droga mimo ze w straszliwym upale, minęła miło, bo jeszcze nie przestałam się wszystkim zachwycać :) co Afrykańczyków wprawia w wielkie zdumienie.Siostra udało się do dyrektora szkoły, który urzędował w takiej małej komórce, a ja udałam się do dzieciaków.
Niewątpliwie biały człowiek - zwany przez nich Muzungu - jest nie lada okazem. Biali nie są stałymi bywalcami tego regionu, więc moja obecność była czymś bardzo egzotycznym - jak się okazuje nie tylko dla mnie :)
Ponieważ to dzieciaki szkolne, to troszkę po angielsku z nimi mogłam pokonwersować. Nawet uczyłam ich Jestem mały jak palec, jestem mały jak mrówka, ale proszę cię Panie wejdź do mojego serduszka."
W trakcie nauki piosenki, dzieci które otoczyły mnie ze wszystkich stron,
odkryły coś bardzo dla nich istotnego! Jeden do drugiego dotykając moją rękę powiedział: "Patrz, ale ona ma mięciutką skórę" :)
I tym sposobem wszystkiego dzieci zaczęły sprawdzać. Cóż to było dla mnie za doznanie :) No i nawet już nie byłam taki Muzungu (biały) tylko bardziej Czerwony :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz