20.10.2006

codziennie ku chipatala ( codziennie wędruję do szpitala)

Placówka na której jestem to szpital, mimo że mam odpowiadać za działkę biurową,
to znajduje czas na przebywanie z pacjentami, bo daje mi to niezwykłą radość.
Wprawdzie trudno z większością sie porozumieć, bo nie mówią po angielsku, ale ci uczą mnie chinanya.
Ale... szpital jak to szpital, w zetknięciu z chorobą i cierpieniem, bywa naprawdę ciężko.

Wiadomo, cierpienie zawsze jest trudne, bolesne, ale tutaj najgorsze jest to ze widzę mnóstwo ludzi młodych, w moim wieku, często nieco starszych.

Na oddziale izolacyjnym, gdzie już przebywają tzw ciężkie przypadki, nie ma ludzi powyżej 50. tam nie spotkałam jeszcze dziadka starszego albo babci!

Tylko młodzi ludzie!! I to jest najgorsze!

Jak młode kobiety, młodzi mężczyźni umierają! AIDS to oczywiście główna przyczyna. Odporność spada wiec czepia się ich wszystko.

Czasem łagodna odmiana malarii, która normalnie gdy zastosuje sie leczenie nie zabija, ich potrafi.

Mam takiego jednego "zaprzyjaźnionego pacjenta" Martin, młody chłopak, ok 30 -stki. Mówię około, bo jest tak zniszczony przez chorobę, ze nie wiem ile mu dać.

Trudno powiedzieć ile mu jeszcze zostało życia, miewa dni lepsze, dni gorsze.

Jest zdany całkowicie sam na siebie. Bardzo cierpi, ale niezwykle dzielnie znosi to cierpienie…Wiec jedyne co mogę zrobić to zanieść mu czasem coś do jedzenia, banana, bułki… Mała rzecz, ale widzę ze on sie czuje szczęśliwy ze ktoś sie troszczy.

Uśmiech od takiego człowieka który jest w bolu, który bardzo cierpi, sprawia ze w sercu rodzi sie coś niezwykłego… Chce sie żyć!

Choć taka pomoc to można powiedzieć kropla w morzu , biorąc pod uwagę ile tego cierpienia wokoło. ale od czegoś trzeba zacząć.

Lecę do Martina powiedzieć mugone bwino ! dobrej nocy!!