Diakonia Misyjna Ruchu Światło - Życie: 1.09.2009

Trochę się działo przez ostatnie dwa dni u nas - ale o tym za tydzień - bo mam już zaległości i muszę napisać obiecanego posta o OMie. Przed Waszym OM-em w Polsce – dobre wiadomości z Ukrainy. Nasza Oaza Modlitwy odbyła się ponad tydzień temu. I był to „czas łaski od Pana”. Młodzieży było 32 osoby, co jest znaczącą liczbą tutaj. Najwięcej z naszej parafii (tylko, że z różnych siół), ale byli też: silna grupa z Gródka, oraz młodzi z Baru i Szaróweczki.

Młodzież – jak to młodzież - jak nasi gimnazjaliści. Więc już wszystko wiecie;) Większość była w tym roku na stopniu podstawowym lub wcale nie byli jeszcze na oazie (szli w pielgrzymce do Latyczowa, byli na obozie skautowskim lub rekolekcjach Ruchu Czystych Serc).

Pomimo różnic geograficznych rozwój młodego człowieka ma te same prawa, a z tym wiążą się takie same radości i problemy… Bardzo fajnie się więc bawili i byli otwarci na wszelkie propozycje radosnego i aktywnego spędzania czasu. Trzeba ich trochę było ogarniać do konferencji i modlitwy – ale wiecie, że to normalne w tym wieku.

Bardzo są kochani i potem cieszyli się z pisania „SMS-ów” do Pana Boga przed modlitwą spontaniczną (tu mają tylko 70 znaków na sms, jeśli piszą cyrylicą…) i czytania ich przed Najświętszym Sakramentem. Okazało się, że mają Panu Jezusowi bardzo wiele do powiedzenia – kiedy pozamienialiśmy się kartkami okazało się, że niektórzy nie zrozumieli polecenia i zamiast „sms-ów” wychodziły całe „maile” do przeczytania.

Z dużym przejęciem budowali „najlepszy dom” z 4 kartek i 8 pudełek zapałek z dodatkami i nawet większość pamiętała ewangelię dnia, że „najlepszy” jest dom na skale i gdy przyszła „powódź” z węża do podlewania kwiatów - ich domy były postawione na kamykach lub nimi obciążone i przetrwały.

Była też grupa dziewcząt po drugim stopniu i było już wyraźnie widać pracę i formację… Będzie świetna grupa animatorów (jak się nam nie porozjeżdżają na studia i do innych pieluch – bo tu dziewczęta bardzo wcześnie wychodzą za mąż).

Bardzo się cieszymy, że nasz dom żyje i służy. I to tak owocnie. Oby tak dalej! Tylko następny OM to już będzie trudniejszy, bo jak tu ich pomieścić – na piętrze będzie już za zimno spać na betonowej podłodze na dywanie i materacach…

ks. Piotr

17.09.2009

Oaza poznańska modliła się za Magdę wyjeżdżającą do Kazachstanu

W poniedziałek 14 września w kościele Pana Jezusa w Poznaniu odprawiona została Msza św. w intencji Magdy, która w ramach posługi Diakonii Misyjnej w październiku uda się do Kazachstanu. We mszy uczestniczyli i ubogacili ją posługą muzyczną i liturgiczną oazowicze z Poznania w tym uczestnicy oazy II stopnia, w której w tym roku Magda służyła jako animatorka.

Po Mszy przewodniczący liturgii ks. Marian Piątkowski modlił się nad Magdą prosząc o siły do pełnienia posługi.
Źródło.

A może Ty też tam masz swoje miejsce? Pomyśl, ile możesz dać potrzebującemu, tak naprawdę nie mając nic! Pomyśl :)

16.09.2009

17 września 1939

O naszej młodzieżowej Oazie Modlitwy będzie jednak jeszcze później. To z tych okolic ruszały wojska sowieckie 17.09.39 – stąd jest tylko 30 km do dawnej granicy ZSRR. Wiec jeszcze w tych tematach:

Byliśmy z ks. Pawłem u biskupa Leona w Kamieńcu. Stamtąd już blisko nad Zbrucz (gdzie była granica II Rzeczypospolitej). Pomodliliśmy się więc w miejscu życia błogosławionego naszego dawnego Arcybiskupa warszawskiego o wstawiennictwo w pracy na tych ziemiach (ks. Paweł dostał właśnie dekret że ma być proboszczem w Murowanych Kuryłowcach (już blisko Mołdawii).

Błogosławiony Arcybiskup Zygmunt Szczęsny Feliński (będzie kanonizowany w Rzymie 11 października tego roku) jest jakimś patronem poniewierki, na którą co chwila w historii skazywał nas nasz rosyjski sąsiad (nawet jego ciało po śmierci musiało przed nimi być ochraniane). Arcybiskup zmarł 44 lata wcześniej - 17 września 1895 roku przeżywszy wiele lat swego warszawskiego pasterzowania na carskim wygnaniu w Rosji, a potem na Ukrainie. Tu – w Dźwiniaczce, koło Kamieńca Podolskiego pracował nad pojednaniem miedzy Polakami i Ukraińcami. Obok unickiej cerkwi założył szkołę dla miejscowych dzieci, które mogły się uczyć w niej w obu językach. Po drugiej stronie drogi wybudował kościół by dzieciaki obu wyznań miały blisko do modlitwy.

Bardzo go tu szanowano. Gdy zmarł w Krakowie i przewożono karawanem trumnę z jego ciałem do grobu w Dźwiniaczce ludzie przyklękali i żegnali się wyrażając szacunek do kochanego pasterza. Potem „wielkie cuda” działy się przy jego grobie. Po 25 latach, w 1920 roku przewieziono jednak ciało arcybiskupa do katedry warszawskiej i tam pochowano. Miedzy innymi z przyczyny obawy przed bolszewikami. I słusznie – weszli za Zbrucz 17 września 1939 roku: dwór zniszczyli do gołej ziemi, a kościół zamknęli i przez lata zdewastowali.

Krzyż nad wejściem do kościoła też jest zerwany, a jego miejsce… zasłonięte jest deskami… ułożonymi w kształcie krzyża... Ciekawe czy tak było przez cały okres „komuny”;)? Grób też został zniszczony.

Dopiero współcześnie proboszcz miejscowej parafii grecko – katolickiej odnawia powoli grób, kapliczkę z bijącym źródłem i figurę Maryi postawioną kiedyś przez arcybiskupa. A może siostry od księdza Arcybiskupa – Franciszkanki Rodziny Maryi tu kiedyś powrócą…?

Od kościół

I jeszcze coś dodatkowego z naszej parafii w Gwardiejskiem:
Gdy w 1919 roku zbliżali się tutaj bolszewicy i byli w sąsiedniej wsi ludzie ostrzegli księdza i proboszcz parafii w Felsztynie – ksiądz Antoni Gruszczyński (swoją drogą pochodzący z Archidiecezji Warszawskiej; warszawiacy – proszę odnaleźć jego grób i parafię) szybko wziął konie i to, co najcenniejsze – Najświętszy Sakrament i wychodząc z kościoła odwrócił się i tym Najświętszym Sakramentem przeżegnał budynek kościoła przed odjazdem za niedaleki Zbrucz. Po latach jeden z mieszkańców parafii w 1945 roku jako żołnierz Armii Czerwonej trafił do Warszawy. Tam odnalazł proboszcza Gruszczyńskiego i przyszedł pokłonić się mu. „Jak tam żyjecie? Jak kościół?” „Stoi – ale zamienili go na skład i warsztat.” „Ten kościół będzie stał do końca świata, ja go przeżegnałem Najświętszym Sakramentem”.
I jak na razie stoi. A komuna już upadła.

Od kościół

W Oleszkowcach też były krzyże – jeden po środku wsi, a drugi przy jej granicy.
Dziadek Wacław opowiada, że kiedy był w pierwszej klasie –gdzieś to był 1936/7 rok – to kierownik kołchozu w nocy rozwalił ten krzyż razem z cokołem i taka ruina leżała w centrum wsi. W niedługim czasie jego serce nie wytrzymało i zmarł. Do wozu z trumną zaprzęgnięto najładniejsze, młode konie, (ale też i jeszcze dzikie…) Kiedy w centrum wsi zebrał się tłum ludzi, miał ruszać kondukt na cmentarz i miejscowa orkiestra zaczęła grać - konie się znarowiły, ruszyły biegiem i trumna spadła z wozu i potoczyła się po zboczach oleszkowieckich rozbijając się w tym samym miejscu gdzie wcześniej był zniszczony krzyż.

Od Oleszkowce

Może ktoś powiedzieć, że to wiejskie gadanie, ale ludzie tutaj to przeżywali i dla nich to było ważne wspomnienie przez wszystkie lata komunizmu, a dziadek Wacław zapamiętał to na całe życie i dziś nam to opowiadał. I podobne historie jeszcze opowiadają…
k. Piotr

13.09.2009

Krzyż

Uff. No to już po Oazie Modlitwy. Było „duże dobre” (jak tu mawiają – ale o tym napiszę za parę dni. Teraz to macie coś na podwyższenie Krzyża Świętego:

Tak jakby ludzie sto lat temu podejrzewali, co się będzie działo… W 1905 roku na zakończenie misji świętych, w czasie których podobno wielu ludzi się głęboko nawróciło parafianie z Felsztyna (dawna nazwa Gwardiejska) postawili przy kościele duży, ciężki, mocny krzyż z metalowych legarów. „Gdy chrześcijanie gdzieś przybędą stawiają tam krzyż na znak, że tu zaczęła się już ewangelizacja, że oddają tę Ziemię Chrystusowi” (parafraza słów Jana Pawła II spod Giewontu).

Kiedy komuniści zamienili kościół na warsztat samochodów i innych maszyn, krzyż wmurowano w fundament nowo budowanej szkoły jako jej wzmocnienie (swoją drogą dla nas to też ma jakąś symboliczną wymowę – w znaku tego krzyża Chrystus był ze wszystkimi kolejnymi pokoleniami mieszkańców indoktrynowanych przez te kilkadziesiąt lat komunizmu; czuwał nad nimi choć oni nic o tym nie wiedzieli).

>W latach 70-tych szkołę rozebrano by wybudować nową… i odnaleziono krzyż. Mówią, że człowiek, który przewoził go na złom wyrzucił krzyż koło starego cmentarza parafialnego, bo samochód nie chciał mu dalej jechać z TAKIM bagażem. Gdy w latach 90-tych kościół im oddano - parafianie odnieśli krzyż na teren przykościelny i w 100 lat od postawienia go przez przodków umieścili go znów na honorowym miejscu przy głównym wejściu do świątyni. Co tu będzie w tym stuleciu?

Zaś główny plac wioski jest symbolem ostatnich lat historii tej ziemi. W centrum – niedawno postawiono inny krzyż - krzyż pamięci ofiar stalinowskiego głodu na Ukrainie z lat 30-tych (proszę sobie obowiązkowo o tym gdzieś poczytać). Obok – uwieńczony gwiazdą pomnik żołnierzy Armii Czerwonej poległych w czasie Wielikoj Otcziestwiennoj Wojny.