nasza historia:
Inspiracją do powstania Diakonii Misyjnej Ruchu Światło-Życie był wyjazd do Zambii animatorki ze wspólnoty z diecezji warszawsko - praskiej. Gosia chciała wyjechać do Afryki na trzy miesiące, sama zaczęła już organizować ten wyjazd, dużo czytała o misjach. My, jako wspólnota diecezjalna Ruchu Światło - Życie, kibicowaliśmy jej, ale też staraliśmy się pomóc. Między innymi na dniach wspólnoty organizowaliśmy zbiórki, by wspomóc finansowo ludzi do których jechała. Kiedy już wyjechała do Zambii, zaczęliśmy myśleć o diakonii misyjnej, która dawałaby młodzieży szansę ewangelizowania także poza granicami, pozwalała doświadczyć Kościoła poza Polską i w takim wymiarze służyć.
W wakacje 2007 roku biskup Janusz Kaleta z zachodniego Kazachstanu prosił oazowiczów o wolontariat misyjny w jego diecezji. Na ewangelizację przyjechał z grupą ks. Irek Kopacz z „Drogocennej Perły” – Międzynarodowej Diakonii Ewangelizacji z Carlsbergu. Ale biskup prosił, by na tych rekolekcjach się nie skończyło. Żeby do Atyrau przyjechał ktoś na dłużej, założył i poprowadził wspólnotę. Napisał nawet list do Ruchu Światło-Życie - ówczesny warszawsko-praski moderator diecezjalny odczytał go na Dniu Wspólnoty i na kanwie hasła roku „Idźcie i głoście” zaczął zachęcać do otwartości serca. Niemalże od razu zgłosiła się Kasia. Wtedy właściwie powstała diakonia misyjna. Zaczęliśmy się spotykać, kiedy wyjechała Kasia, żeby wspólnie się za nią modlić. Potem ogarnęliśmy modlitwami Natalię i kolejne wyjeżdżające osoby.
W 2008 roku do grona kazachskich wolontariuszy dołączył Przemek z archidiecezji łódzkiej, a rok później Magda z okolic Poznania. Tak zaczęły powstawać diakonie w kolejnych diecezjach!
Gdy we wrześniu 2009 roku trwał pierwszy ogólnopolski OM Diakonii Misyjnej, ks. Adam Wodarczyk, Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie, w swoim słowie zapewnił nas, że ta nowa rzeczywistość w Ruchu, jaką jest Diakonia Misyjna ma w nim swoje ważne miejsce. Nakreślił je dokładniej w czasie spotkania, które po Mszy Świętej z nami odbył w bardzo przyjaznej atmosferze, a jednocześnie w bardzo rzeczowej dyskusji. Wytyczył kierunek działania naszej diakonii jako "ad extra" w stosunku do diakonii ewangelizacji, którą określił jako skierowaną "ad intra", wyznaczając więc w ten sposób zależność i relację między obydwoma diakoniami.
na zdjęciu: uczestnicy Oazy Modlitwy Diakoni Misyjnej 2010 w Warszawie
Z czasem do grona wolontariuszy w Kazachstanie dołączyła Sylwia z diecezji warszawsko-praskiej, Aneta z diecezji opolskiej, a także Anika z diecezji kieleckiej i Agnieszka z archidiecezji wrocławskiej. Wyjazd tej ostatniej był okazją do zawiązania się w jej diecezji diakoni misyjnej, której członkowie już wcześniej działali na rzecz misji, zwłaszcza na Filipinach. W 2013 r. zawiązała się diakonia w archidiecezji przemyskiej, w lutym 2014 r. w archidiecezji katowickiej, a w marcu 2014 r. w archidiecezji lubelskiej. W 2105 r. zaczęła powstawać diakonia w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, a w 2016 r. w archidiecezji krakowskiej.
22.01.2011 Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie powołał Centralną Diakonię Misyjną a tym samym wskazał, że jest to droga Ruchu. Odpowiedzialnym Centralnej Diakoni Misyjnej został Marcin Skłodowski z diakoni warszawskiej. 30.01.2016 Moderator Generalny mianował nowych odpowiedzialnych za CDMis, którymi zostali Ania i Przemek Wieczorek z diakonii łódzkiej.
W skład Centralnej Diakoni Misyjnej wchodzą obecnie:
Michał Biegała – archidiecezja warszawska
Maria Krajewska – diecezja warszawsko-praska
Ks. Przemysław Krawiec SAC – diecezja warszawsko-praska
Barbara i Czesław Kwolek – archidiecezja przemyska
Kamil Malarski – archidiecezja poznańska
Iza Marczak – archidiecezja łódzka
Martyna Rosiak – archidiecezja katowicka
Magdalena Roszak – archidiecezja poznańska
Agata i Paweł Rudzcy – archidiecezja wrocławska
Judyta Sowa – archidiecezja krakowska
Julia Studzińska – archidiecezja lubelska
Anita Świątoniowska - archidiecezja przemyska
Anna i Przemek Wieczorek – archidiecezja łódzka
Agata Zawadzka – diecezja zielonogórsko-gorzowska
Błogosławieństwo do Centralnej Diakonii Misyjnej, KO 2016
na zdjęciu: uczestnicy Oazy Modlitwy Diakoni Misyjnej 2014 w Tomaszowie Mazowieckim
nasze cele:
Idźcie i głoście, Czyńcie uczniów oraz Czyńcie uczniów ze wszystkich narodów – to kolejne hasła roku, nad którymi pochylaliśmy się w Ruchu Światło-Życie w czasie pierwszych lat istnienia Diakoni Misyjnej. Dzięki nim nasz Ruch obudził w sobie znów świadomość, że Wielki Nakaz Misyjny Chrystusa jest naszym stałym zadaniem i wezwaniem, do którego realizowania i wypełniania powołana została właśnie diakonia misyjna.
Dlatego podstawowy swój cel diakonia odczytuje jako głoszenie Ewangelii poza granicami Polski, zarówno poprzez krótkie rekolekcje ewangelizacyjne, jak też i wyjazdy oazowiczów na wolontariat misyjny. Nie chodzi tu tylko o dalekie kraje czy dzikie plemiona. Tereny misyjne to coraz częściej wielkie miasta Europy Zachodniej czy Skandynawii a także Wschód. Na Ewangelię i świadków wiary czeka Hiszpania, Niemcy, Białoruś i wiele innych krajów.
Ponieważ jesteśmy Diakonią Ruchu Światło-Życie naturalną rzeczą jest, że chcemy dzielić się naszym charyzmatem z innymi narodami, dlatego celem wyjazdów naszych oazowiczów, a tym samym troską całej diakoni jest w ostatecznym rozrachunku powstawanie wspólnot Ruchu Światło-Życie poza granicami naszego kraju. Temu zadaniu służyło chociażby dzieło Mission: Oasis. Life Friendly Solution, czyli rekolekcje Oazy Nowego Życia w języku angielskim dla osób spoza Polski.
Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie ks. Adam Wodarczyk, w czasie Oazy Modlitwy Diakonii Misyjnej w październiku 2009 r. wytyczył kierunek działania naszej diakonii jako "ad extra" (na zewnątrz, a więc poza granice Polski) w stosunku do diakonii ewangelizacji, którą określił jako skierowaną "ad intra" (wewnątrz, w domyśle - w kraju), wyznaczając więc w ten sposób zależność i relację między obydwoma diakoniami.
Nie wystarczy jednak kogoś posłać i starać się o następców. Trzeba zadbać o osobę posłaną, wspierając ją modlitewnie, ale też materialnie. Diakonia misyjna jest więc naturalnym "zapleczem logistycznym" dla posłanego. Nie można też mówić o działalności misyjnej, bez stałej modlitwy za misje, misjonarzy i o powołania misyjne oraz bez wspierania tych misji przy najróżniejszych okazjach (m.in. zbiórki pieniędzy, czy różnego rodzaju misyjne akcje, festyny, loterie itp).
Diakonia jako jeden z ważniejszych i bardzo owocnych kierunków widzi koordynowanie i propagowanie programu Adopcji na Odległość, która jest bardzo konkretną formą pomocy i wsparcia dzieci z Afryki, dodatkowo otwierającą serca na sprawę misji.
W końcu celem istnienia Diakonii Misyjnej jest także pobudzanie w naszym Ruchu ducha misyjnego i poszerzanie świadomości misyjnej wśród oazowiczów.
nasze metody:
- prowadzenie rekolekcji ewangelizacyjnych i oazowych rekolekcji formacyjnych poza granicami Polski
- pomoc osobom spoza Polski w przyjeździe na oazowe rekolekcji do Polski
- organizacja krótkich doświadczeń misyjnych (kilkutygodniowe wyjazdy)
- wysyłanie animatorów Ruchu na roczny wolontariat misyjny
- szeroko rozumiana animacja misyjna i inne działania np. Adopcja na Odległość
Dotychczasowe główne kierunki działań to m.in. Kazachstan, Kenia, Chiny czy Filipiny.
